Titel: Vrees me
Auteur: Tahereh Mafi
Uitgeverij: Blossom Books
Reeks: Touching Juliette 1
Pagina's: 348
Sterren: 3
Juliette zit opgesloten, al 264 dagen. Al die dagen zit ze alleen, is ze uitgehongerd en heeft ze niets behalve haar gedachten. Opeens krijgt ze een celgenoot, Adam, die ze kent van vroeger. Hij was de enige persoon die vroeger een beetje aardig tegen haar was. Ookal kent Juliette hem, ze wilt niet te dichtbij komen, want ze heeft namelijk een gave. Ze kan mensen pijn doen of vermoorden door die enkel aan te raken.
De wereld waarin Juliette leeft is er vreselijk aan toe, maar Het Herstel is een organisatie die probeert om de wereld weer te herstellen. Ze doen dit alleen op een nogal onmenselijke manier en het blijkt dat Juliette haar kracht een groot hulpmiddel zou zijn bij Het Herstel.
De schrijfstijl van dit verhaal is uniek. Ik heb nog nooit eerder een schrijfstijl als dit gezien, het is zeer beschrijvend maar ook vlot. In het begin was het echt even wennen, want de beschrijvingen waren soms vreemd en er werden soms woorden of zinnen herhaald. Gelukkig was ik snel gewend aan deze schrijfstijl en was het juist leuk om eens een boek te lezen dat zo uniek wordt beschreven.
Ook viel het op dat er een aantal woorden of zinnen zijn doorstreept in het boek. Het wordt al snel duidelijk dat dit dingen zijn de Juliette denkt, maar soms staar erachter dan een vervanging van het woord of de zin in een "vriendelijkere" manier beschreven. Op de cover staat hier al een voorbeeld van: "Ik ben een monster" is doorstreep en een andere manier om dit te zeggen is: "Ik heb een gave" wat er vlak achter staat.
Hoewel het boek een dystopie is, kwam dit meer op me over als een soort liefdesverhaal. Natuurlijk zijn er ook genoeg gebeurtenissen om het boek een dystopie te laten zijn, maar naar mijn gevoel waren deze eerder achtergrond. Tegen het einde van het verhaal veranderde dit echter en leek het boek echt dystopie te worden zoals ik me had voorgesteld. Het einde maakt dus ook nieuwsgierig naar het volgende deel.
Juliette leeft al heel haar leven in een soort afzondering. Ze weet dat ze geen mensen kan aanraken en ze had geen vrienden door haar gave. Hierdoor verwachtte ik dan ook dan Juliette zich wat ongemakkelijk of defensief zou opstellen wanneer er mensen dan eindelijk met haar praten. In het begin lijkt dit ook zo, maar na de eerste hoofdstukken lijkt Juliette helemaal niets meer van dit gedrag te vertonen en mensen best snel te vertrouwen. Dit kwam een beetje onrealistisch over.
Vrees me is het eerste deel van een serie. De schrijfstijl is uniek en er moet even aan gewend worden. Dit verhaal leek meer op een liefdesverhaal dan verwacht, maar tegen het einde toe wordt het verhaal meer gericht op de dystopie kant. Dit alles maakt mij zeker nieuwsgierig naar deel twee.