Titel: De vloek
Auteur: Ingrid Hageman-Veraart
Uitgeverij: Zilverbron
Reeks: De poorten naar Valemya 2
Pagina's: 233
Sterren: 3
Cat heeft besloten om niet meer naar Valemya te gaan en terug verder te gaan met haar oude leven. Toch is dit niet zo makkelijk want ze blijft aan Valemya en Malio denken. Dan gebeurt er iets in het ziekenhuis tijdens haar dienst en daarna verliest ze de controle. Als Malio dan ook nog eens belt om te zeggen dat Valemya haar nodig heeft, besluit ze toch maar terug te gaan. Hier aangekomen hoort ze over de dreiging van Heksenmeester Prudano. Ze wordt gevraagd te helpen om Prudano te verslaan, maar daarvoor heeft ze hulp nodig van andere wezens.
De vloek is het vervolg op ‘De poorten naar Valemya’ en leest wederom vlot weg. Zoals in het vorige deel, volgen de gebeurtenissen elkaar snel op maar worden ze niet uitgebreid omschreven. Dit zorgde er voor mij voor dat bijna alles niet heel belangrijk leek omdat er zo snel over werd gegaan.
De uitwerking van Cat is wel iets verbeterd. In het vorige boek kon ik me niet inleven omdat ze voor mij geen realistisch karakter had. Nu had ze op bepaalde momenten wel last van twijfel, wat haar toch al iets menselijker maakt. Maar toch blijft ze voor het grootste deel te onrealistisch voor mij.
Cat gaat doorheen het boek naar de mensenwereld en naar Valemya. In beide werelden heeft ze een opdracht die ze moet uitvoeren. Wat ze in de mensenwereld moet doen, sluit goed aan op het eerste boek, maar hier werd zo weinig op ingegaan dat ik niet goed wist wat het nut van deze stukken was. Hopelijk komt dit in het volgende boek beter aan bod. De opdracht in Valemya werd wel beter beschreven. Hier ging het grootste deel van het verhaal over en is redelijk goed te volgen. Het enige dat mij wat stoorde was dat er nieuwe wezens in voorkwamen waar ook maar weinig aandacht aan werd besteed. Er werd gepraat over deze wezens of hun namen werden gebruikt, maar deze kwamen voor mijn gevoel uit het niks in het verhaal terecht, waardoor ik niet goed wist wie of wat ze waren.
De vloek is geschreven in dezelfde schrijfstijl als het eerste boek ‘De poorten naar Valemya’, vlot maar met weinig uitwerking.